κερουτιώ

κερουτιῶ, -άω (Α)

1. (για ζώα που έχουν κέρατα) κινώ βιαίως τα κέρατα προς τα πάνω

2. μτφ. υψώνω το κεφάλι και υπερηφανεύομαι («ἀνωρτάλιζες κἀκερουτίας», Αριστοφ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < θ. κερουτ- (< *κερούττα, υποτιθέμενος αττ. τ. τού κερούσσα, < κερόεσσα, θηλ. τού κερόεις) + κατάλ. -ίάω / -ιώ, χαρακτηριστική τών εφετικών ρ.].